Włoska przedwyborcza podróż - część 1

Moi Kochani, od teraz, przez następne kilka dni zamierzam się skupić na Republice Włoskiej. Mam nadzieję, że wspólnie odbędziemy tę ciekawą podróż❗😊

Powodem obecnego powrotu na Półwysep Apeniński są tamtejsze wybory regionalne. Odbędą się one w 7 regionach w przyszłym tygodniu, a jak napisałam sporo miesięcy temu mój blog w niemałej części poświęcam właśnie temu państwu.

Równocześnie też nie odpuszczam innego „zwiedzenia świata” zapoczątkowanego przeze mnie w ostatnim czasie (tego w związku z COVID-19) – kolejne etapy są wyłącznie przesunięte w czasie❗

zdj. www.pl.wikipedia.org

Liguria

Leży w północno-zachodniej części Włoch i od zachodu graniczny z Francją, od południa otoczona przez Morze Liguryjskie, od północy sąsiaduje z Piemontem, a od wschodu z Emilią-Romanią i Toskanią. Region składa się z 4 prowincji.

Powierzchnia Ligurii wynosi 5.416 km² i pod względem wielkości jest trzecią od końca. Liczba mieszkańców to około 1,7 miliona (gęstość zaludnienia 325 osób na km²). Stolicą jest Genua (około 727 tys. mieszkańców, 500 na km2), w której na świat przyszedł w 1451 roku Krzysztof Kolumb. Ponad 80% mieszkańców regionu mieszka w pobliżu wybrzeża, gdzie znajdują się większe miasta (powyżej 50 tysięcy mieszkańców): Genua, La Spezia, Savona i Sanremo. Należy dodać, że po II wojnie światowej odbywała się tutaj znaczna imigracja, najpierw z południowych Włoch, a obecnie z zagranicy. Ligurię w przeszłości dotknął kryzys ekonomiczny. W XIX i w XX wieku tysiące ludzi wyemigrowało do obu Ameryk, a sprzyjał temu istniejący w Genui port.

Obecnie Liguria to: region przemysłowy, rolniczy i Riwiera Włoska.

W starożytności teren zamieszkiwało jedno z najstarszych plemion Italii - Ligurowie. W okresie od połowy III do – poł. II w. p.n.e. został podbity przez Rzymian. Okres od V do XVIII w. to część Republiki Genui, lata 1802–1814 włączony do Francji, od 1815 roku do Królestwa Sardynii, a od 1860 roku do Włoch.

Liguria posiada wiele naturalnego piękna. Pod względem ukształtowania terenu jest górzysta z pasmami Apeninów i Alp. Najwyższe szczyty liczą powyżej 2000 m. (najwyższy szczyt Monte Saccarello 2.201 m). Również wybrzeże jest w sporej części górzyste. Połączenie lądu i morza powoduje różnorodność ekosystemów. Rezerwaty przyrody obejmują 12% regionu. Ukształtowanie terenu, zanurzające się niemal w morzu góry nie pozostawiające prawie miejsca dla wybrzeża wpłynęły na tutejszych mieszkańców, historię i kuchnię uważaną za jednej z najbardziej wyrafinowanych w kraju. Klimat regionu: wzgórza położone bezpośrednio za wybrzeżem wraz z morzem zapewniają łagodny klimat przez cały rok (średnie temperatury zimą od 7 do 10°C, latem od 23 do 24°C).

Sytuacja gospodarcza Ligurii nie należy do najlepszych. Wynika to głównie z faktu, że sektor przemysłowy, tradycyjnie z udziałem społeczeństwa dominujący do lat 70-tych, przeszedł kryzys, pozostawiając negatywną spuściznę w zakresie wpływu na środowisko. Ograniczone przestrzenie, także utrudniają rozbudowę portów. Również zmniejszająca się populacja społeczeństwa powoduje trudności związane z ożywieniem.

Ośrodki przemysłowe to głównie przedmieścia dużych miast, co spowodowało rozwój: portów, handlu morskiego oraz przemysłu stoczniowego, natomiast import surowców spowodował ożywienie: stalowego, petrochemicznego, chemicznego, mechanicznego i ciężkiego związanego z pracą na morzu. Port w Genui ma znaczenie międzynarodowe, nie tylko dla basenu Morza Śródziemnego. Trwa, także rozwój, przetwórstwa ropy naftowej.

Ważną gałąź gospodarki stanowi turystyka, zwłaszcza latem. Region przez stulecia zachował wiele folklorystycznych przejawów lokalnej kultury, począwszy od uroczystości religijnych (czasem przejęte po starożytnych pogańskich tradycjach) po święta świeckie.

W Ligurii uprawia się też: winogrono, oliwki, cytryny, brzoskwinie, morele, warzywa, a przede wszystkim kwiaty, których produkcja stanowi ponad 75% obrotów sektora rolnego, a plasują się za nią: hodowla zwierząt (11,2%) i uprawa warzyw (6,4%). Gospodarka Ligurii opiera się głównie na wysokiej jakości rolnictwa oraz rybołówstwa.

kilka ciekawostek o regionie:

Liguryjską oliwę uznaje się za jedną z najlepszych we Włoszech. Wina są marką samą w sobie. Atrakcją są lokalne wina, które dzięki dopracowywanym przez wieki metodom uprawy winogron na tarasach zyskały niespotykaną jakość. Region jest miejscem narodzin słynnego na całym świecie sosu pesto – tutejszy podaje się z szerokimi pasmami makaronu tagiatelle. Popularnych jest bardzo wiele gatunków owoców morza i ryb. Miejscowym specjałem są też ciasta z warzywami, lokalnymi ziołami, torte di verdura, a każda gospodyni uraczy nas torta di riso, czyli ryżowym ciastem z suszonymi grzybami.

Mówiąc o polityce w ostatnich wyborach regionalnych (31 maja 2015 r.) gubernatorem został Giovanni Toti z Forza Italia pokonując kandydata Partii Demokratycznej (Raffaell Paita) kończąc tym samym dekadę rządów lewicy.

zdj. www.pl.wikipedia.org

Marche

Włoski region Marche położony jest w środkowej części kraju. Graniczy: od północy z Emilią Romanią, San Marino, od zachodu z Toskanią, od południa z Abruzją i Lacjum oraz od wschodu z Morzem Adriatyckim. Ciągnie się na długości 160 km. Jeden z najbardziej wyżynnych (wzgórza zajmują 69% terytorium). 2 łańcuchy Apeninów (najwyższy szczyt Monte Vettore 2478 m.) i rozległe wzgórza w kierunku Adriatyku poprzecinane są licznymi krótkimi rzekami (najważniejsze to: Potenza, Metauro oraz Tronto), równinami i wąwozami. Niziny znajdują się prawie wyłącznie nad brzegiem morza. Na wzgórzach oraz w dolinach położone są większe i mniejsze miasteczka (82 % gmin) – średniowieczne i nowoczesne, jak też bazy wojskowe.

Powierzchnia Marche to 9.694 km². Region podzielony jest na 5 prowincji: Ancona, Ascola, Piceno, Fermo, Macarata i Urbino. Liczba ludności to około 1,4 miliona osób. Gęstość zaludnienia wynosi 147 osób na km². Stolicą jest Ankora (około 104 tys. mieszkańców).

Klimat regionu jest umiarkowany w głębi lądu, na obszarach górskich bardziej kontynentalny z zimnymi i często śnieżnymi zimami, a nad morzem bardziej śródziemnomorski.

Marche to teren rolniczy. W jego krajobrazie dominują: winnice, gaje oliwne, pola, łąki i pastwiska. Uprawia się: buraki cukrowe, ziemniaki, owoce, zboża i warzywa. Popularne są również polowania na trufle.

Przemysł nie jest bardzo rozwinięty. Do najważniejszych gałęzi należą stocznie i rafinerie, dużą rolę odgrywają, także papierniczy i obuwniczy. Znane są też: produkty ceramiczne z Urbino i Pesaro oraz z produkcji instrumentów muzycznych miejscowość Fabriano.

Marche jest ostatnim regionem po stronie Atlantyku nie zaliczanym do południowej, biedniejszej części kraju. Przed 1980 rokiem był uważany za raczej ubogi, chociaż w niektórych sektorach ekonomicznie stabilny (głównie o rolnictwie i wkładowi tradycyjnego rzemiosła). Obecnie gospodarka charakteryzuje się dobrze prosperującym małym i średnim przemysłem o wysokiej specjalizacji i równomiernym rozmieszczeniu na mapie, jednak skoncentrowanym głównie na wybrzeżu i w dolinach mieszczących okręgi przemysłowe. Od lat 80. ubiegłego wieku tutejsza gospodarka uległa sporej przemianie, nie zaprzeczając jednak swoim tradycjom wiejskim. Wiele małych warsztatów rzemieślniczych zmodernizowano zmieniając na małe przedsiębiorstwa. Ważną rolę odgrywa również turystyka, dziedzictwo historii i zabytków oraz nadmorskie kurorty.

W ciągu całego roku w Marche odbywają się różne imprezy związane z cyklem pór roku.

Z regionem związanych jest wielu artystów i uczonych, chociażby: Donato Bramante, Rafael Santi, Gioacchino Rossini, Giacomo Leopardi, Giovanni Battista, Gentile da Fabriano, Maria Montessori, Matteo Ricci i papieże: Sykstus V i Pius IX. Dziś są tam, także 4 uniwersytety.

W 2016 roku Marche nawiedziło trzęsienie ziemi powodując spore zniszczenia.

Mówiąc o polityce Marche, Emilia-Romania, Umbria i Toskania to regiony położone w północno-środkowej części kraju tworzące tak zwany „Czerwony Pas” nazywany czasem włoskim Murem Berlińskim. Jest to związane z tym, że od półwiecza władzę w nich sprawują komuniści zwani obecnie lewicą. A dokładnie dzierżyli, przynajmniej w Umbrii, gdyż 27 października 2019 roku nastąpiła historyczna zmiana – zwycięzca regionalnych wyborów LEGA Salvini.

Tak się tworzy historię: Matteo Salvini. Gladiator Salvini!

Marche jest jednym z niewielu regionów, gdzie koalicja prawicowa kierowana przez byłego premiera Silvio Berlusconiego nigdy nie uzyskała większości – zarówno w wyborach krajowych, jak i regionalnych.

Historia. Marche powstało jako grupa etniczna jeszcze w epoce żelaza. Przed pojawieniem się Rzymian tereny zamieszkiwały różne ludy. Klęskę Galów przyniosła bitwa pod Sentium w 295 r. p.n.e. rozgrywająca się podczas trzeciej wojny samnickiej (trzy wojny pomiędzy republiką rzymską, a plemieniem Samnitów zorganizowanych w Związku Samnickim, plemionami Samnitów). Tereny opanowali Rzymianie wywołując bunt Picenów. Po upadku Cesarstwa zachodniorzymskiego (476 rok) wybrzeże Marche przyłączono do Cesarstwa wschodniorzymskiego. Region podbili Goci. Tu też przez kolejne wieki toczono liczne bitwy rozgrywające się do czasu, gdy region znalazł się pod władzą państwa kościelnego. Stało się tak oficjalnie. Realnie większością gim rządzili możnowładcy, a miasta funkcjonowały jako wolne ziemie. Ankona przeżywała największy rozkwit kulturalny dzięki morskiemu połączeniu ze wschodem. Podczas renesansu Urbino zasłynęło na całym kontynencie. Był to, okres rywalizacji rodzin arystokratycznych o dominację na tychże ziemiach. Region stał się Republiką Ankory wraz z przybyciem oddziałów francuskich, wchłoniętą w 1797 r. przez Republikę Rzymską. Później Marche stało się częścią Królestwa Włoch. Jednak w 1815 roku po klęsce Napoleona region powrócił pod panowanie papieskie. 4 listopada 1860 roku w drodze plebiscytu Marche przyłączono do Zjednoczonego Królestwa Włoch.

Samnici - jeden z ludów italiańskich zamieszkujących środkową część Włoch. W okresie walk o panowanie nad Italią (IV w.p.n.e.) utworzyli Związek Semnicki obejmujący obszar większy niż podporządkowany Rzymowi Związek Latyński (sojusz polityczny 30 plemion Półwyspu Apenińskiego na czele z Latynami – plemię, od, którego wywodzi się nazwa regionu Lacjum).

Związek Latyński - powstały pod koniec VI w.p.n.e. przetrwał do 496 roku p.n.e., kiedy został pokonany przez Rzymian. W 493 roku zmuszony do przymierza z Rzymem i powstania nowej Ligi Latyńskiej - równorzędność wszystkich członków. Sojusz wytrwał do 340 roku, do wybuchu wojny latyńskiej, której celem było uzyskanie przez Latynów suwerenności. Konflikt zakończył się w 338 roku klęską Związku Latyńskiego. W następstwie rozwiązaniu uległ Związek, a jego tereny przejął Rzym.

Picenowie - jedno z italskich plemion, od IX do III w.p.n.e., które zamieszkiwało terytorium pomiędzy rzekami Foglia i Aterno, graniczący od zachodu z Apeninami, a od wschodu z Adriatykiem. Terytorium Piceno obejmowało obecny region Marche i najbardziej wysuniętą na północ część Abruzji.

zdj. www.pl.wikipedia.org