Nieciekawe ostatnie dni roku Macrona

I tak pomału dobiega końca rok kalendarzowy, który w jednym europejskich państw upłynął pod znakiem cotygodniowych (lub częstszych) protestów przeciwko swojemu rządowi, a zwłaszcza prezydentowi. Powiem tylko, że Emmanuel Macron, nie będę się dziś nad nim „pastwić”, gdyż wyręczyli mnie w zadaniu inni, „dostaje w tyłek” z każdej strony, a mimo to w dalszym ciągu uważa, że ma prawo pouczać kolejne osoby. Robi to zamiast pomyśleć, jak naprawić sytuację w swojej Ojczyźnie – posprzątać rozpieprz, który zrobił.

Cóż zastanowić się nad tym, czy udaje, że jest wszystko ok. czy rzeczywiście nie widzi nic złego❓ Najzabawniejsze – choć może to złe słowo, ale facet w dalszym ciągu pragnie rozstawiać po kątach innych udzielając im lekcji rządzenia❗ Nie, naprawdę trzeba mieć potężny tupet i ego. Mówiąc o Polsce, jedynym podobnym „przypadkiem” określiłabym Lecha Wałęsę (mówię o mniemaniu o sobie). Macron „gość” mający naprawdę minimalne poparcie społeczne pozuje na najważniejszego (oprócz Merkel) europejskiego polityka, tylko, że akurat nim nie jest i nie będzie. Są: mądrzejsi, poważniejsi i inteligentniejsi. Jedynie Politico kilka dni temu obwieściło, że Emmi stanie się wielką personą w 2020 roku (tu odsyłam do postu, gdzie komentuję tenże ranking: Niedorzeczność! ).

Zastanawiam się, kiedy w końcu ktoś całkowicie straci cierpliwość do francuskiego prezydenta i ten usłysz od niego komplement w postaci określenia jego osoby mianem „dyktatora”, a rządów „reżimu”? Kto w końcu odważy się jako pierwszy❓

W każdym razie dzisiaj po raz kolejny rodacy Macrona pokazali mu, jak bardzo jest uwielbianym przywódcą. W tym miejscu pozwolę sobie na pewne porównanie Francji ze Stanami Zjednoczonymi: tak, jak USA pan Donald Trump to najlepszy prezydent od czasów pana Ronalda Regana, tak w Pałacu Elizejskim ostatnią prawdziwą głową państwa był prezydent Jacques Chirac.

www.twitter.com