Kim naprawdę jest patriota!

Pomysł na temat mojego dzisiejszego wpisu „narodził się” się po poście pewnej, bardzo szanowanej przeze mnie osoby na jednym z portali społecznościowych. To on sprawił, że zastanowiłam się nad sprawą patriotyzmu, bo to wbrew pozorom nie jest temat, na który można odpowiedzieć „jestem nim” lub „nie jestem”.

Tak, jestem patriotką lokalną i gdzie tylko mogę staram się „reklamować” mój region. Co do ogólniejszego ujęcia patriotyzmu…

No właśnie.

Wiem jedno (a przynajmniej wydaje mi się, że wiem, bo osoba darzona przeze mnie wielkim szacunkiem jak zdarzyło mi się czasem powiedzieć, że „nigdy” tego, czy tamtego nie zrobię upominała mnie, żebym tak nie mówiła, bo nie wiemy, co może się wydarzyć w przyszłości i jak wtedy na to zareagujemy): nigdy nie oddałabym za Ojczyznę: ani zdrowa, ani życia. Od razu dodam, że nie chodzi mi tutaj konkretnie o nasz kraj – Polskę, tylko o każdy jeden, obojętnie, w którym bym się urodziła.

Uważam, że życie mamy jedno i otrzymaliśmy je, żeby przeżyć  je w jak najlepszy sposób. Jeśli przy tym możemy spełnić swoje marzenia to jest już całkiem cool! Uważam też, że na pewno można się przysłużyć krajowi w inny, lepszy sposób niż oddając życie! Zwłaszcza jeśli się jest osobą wykształconą. Zresztą na ten temat wypowiedziałam się obszerniej pisząc o Powstaniu Warszawskim, które wg mnie nie było żadnym naszym wielkim sukcesem tylko porażką. Potworną tragedią i zbrodnią, do której przyczynili się jego decydenci.

Jestem za patriotyzmem, ale mądrym patriotyzmem, z głową i przy prawidłowym wykorzystaniu,  jak to się potocznie mówi „szarych komórek”. Dodam jednak, że nigdy nic „na siłę”! Przymuszając kogoś do czegoś zawsze odniesiemy przeciwny skutek. Zwrócę się tu również w stronę przeszłości pisząc, że np. o wielu lekturach z moich lat szkolnych, a dotyczących właśnie tych spraw, w żaden sposób nie można powiedzieć, że z chęcią i przyjemnością brało się je do ręki. I mówię to ja: osoba, która co jak co, ale książki uwielbia czytać i właśnie „pochłaniam” trzy kolejne. Tematy te można było omawiać na naprawdę o wiele lepszych, ciekawszych przykładach. Ale to wątek na mój osobny post 😊

Mówiąc o patriotyzmie, ale tym prawdziwym i poważnym, należy również skończyć z gloryfikowaniem klęsk narodowych i wmawiania, że były wielkimi sukcesami, a przywódcy i władcy wybitnymi mężami stanu. Zacznijmy wreszcie nazywać prawdę po imieniu, nie jak to się potocznie mówi zamydlajmy oczy i bądźmy ze sobą szczerzy. To ostatnie dotyczy każdego, powtarzam: każdego okresu naszej historii począwszy od Mieszka I, bo od niego mówi się o naszym państwie. Prawda, a nie „opowiadanie bajek”!

Kolejna rzecz związana z tematem: tradycja. Powinno się je poznać i odnosić do nich z poważaniem. Ja również oczywiście mam poczucie szacunku do naszych, ale nie lubię przesady i nie zgadzam się na wypowiedzi, że tylko one są najlepsze i najważniejsze. Nigdy nic takiego nie powiedziałam i nie powiem. Szanujmy się nawzajem, a wtedy będzie najlepiej! Nie mam też oporów przed „korzystaniem” z tych innych.

Moim zdaniem nieuzasadnione uwielbienie dla własnego narodu najczęściej połączone jest z pogardą dla obcych.

Patriota powinien też znać historię swojego kraju oraz: być uczciwym, przestrzegać prawa, znać swoje prawa, brać udział w wyborach, dbać o środowisko i estetykę wokół nas, mieć chęci do nauki i poszerzania wiedzy, po za granicami kraju nie przynosić wstydu swojemu krajowi i rodakom.

Dodam tylko, że wg mnie część z tego, co wymieniłam jest związane nie tylko z patriotyzmem, ale określa, jak osoba poważna, kulturalna i odpowiedzialna powinna postępować.  

Nie szukajmy też sobie wrogów „na siłę”, bo też żaden patriotyzm.