Powojenna Warszawa niczym Dubaj?

Powojenna Warszawa niczym Dubaj❓😮 Ten Dubaj❓😮 Dubaj – ten najsłynniejszy emirat tworzący Zjednoczone Emiraty Arabskie😮❓ Ale, o co chodzi❓🤔 Przyznam, że kiedy usłyszałam (a raczej przeczytałam) to porównanie również byłam zaskoczona. Musiałam ten konkretny fragment książki Pana Jacka Pałkiewicza (polski dziennikarz i podróżnik, odkrywca źródła Amazonki, więcej o tym panu będzie więcej przy okazji przygotowanej już recenzji jednej z jego książek) przeczytać ponownie. 

Warszawa niczym feniks odrodzona z popiołów❗ 

W tym miejscu powiem po raz kolejny: przedwojenna Warszawa należała do najpiękniejszych miast ówczesnej Europy (a być może i świata). W 2004 roku specjalna komisja oszacowała całość strat materialnych poniesionych przez polską stolicę i jej mieszkańców podczas II wojny światowej według obecnej wartości na kwotę 240 miliardów złotych. Informacje opublikował „Świat Wiedzy Historia”, 3/2016.). Pomijam tutaj ofiary.

Szacuje się, że w wyniku wojennych zniszczeń 84 % lewobrzeżnej Warszawy zostało obrócone w gruzy. Po upadku powstania miasto było sukcesywnie, planowo równane z ziemią przez specjalne oddziały saperskie. Ustny rozkaz Hitlera dotyczący polskiej stolicy po 1 sierpnia był następujący: „Każdego mieszkańca należy zabić, nie wolno brać żadnych jeńców Miasto ma być zrównane z ziemią, by dać zastraszający przykład całej Europie”.🤬 Tak, więc czego nie osiągnięto w trakcie walk, dokonały w kolejnych miesiącach saperzy.🤬

Wojenne zniszczenia Warszawy:

75 % budynków przemysłowych

72 % izb mieszkalnych

60 % drzewostanu w parkach

75 % szkół wyższych i instytutów naukowych

100 % mostów

90 % budynków zabytkowych

90 % szpitali i klinik

95 % obiektów kultury

W 2004 roku specjalna komisja oszacowała całość strat materialnych poniesionych przez Warszawę i jej mieszkańców podczas II wojny światowej według obecnej wartości na kwotę 240 miliardów złotych.

(Powyższe informacje opublikował „Świat Wiedzy Historia” (3/2016) – jeden ze specjalnych numerów miesięcznika „Świat wiedzy”.)

Należy wiedzieć, że kwestie te były szeroko dyskutowane po wojnie na Zachodzie.

W tym momencie powrócę do porównania Warszawy do Dubaju.

Słowa pochodzące z książki wspomnianego przeze mnie powyżej pana  Jacka Pałkiewicza pod tytułem „Dubaj”. Nie, to nie pomyłka, wspomniany przeze mnie tytuł, bo w publikacji pojawia się też temat zniszczeń Warszawy dokonanych podczas Powstania Warszawskiego. Mówiąc o naszej stolicy Pan Pałkiewicz  pisze, że swego czasu była „jednym z największych projektów architektonicznych na świecie”.

Na kolejnych stronach porównuje również Warszawę do Dubaju:

„Gdy tak przemierzamy metropolię, nie sposób nie unosić głowy, by sprawdzić z niedowierzaniem, jak wysoko w niebo strzelają wieżowce. Oddanie do użytku każdego z nich rozgłaszane było na cały świat. Bo Dubajczycy nie tylko budują, ale potrafią to doskonale rozpropagować.

Nie wszyscy umieją się tak dobrze sprzedać.

My, Polacy, nigdy nie potrafiliśmy tego robić. Nie potrafiliśmy nawet dobrze opowiadać o naszych „cudach”. Na przykład o odbudowie powojennej Warszawy, określanej swego czasu jako jeden z największych projektów architektonicznych na świecie. Pewien architekt, stojąc w 1945 roku na jej zgliszczach, powiedział podobno, że trzeba stu lat, żeby się podniosła z ruin. Warszawiacy i przyjezdni dokonali cudu w ciągu lat kilkunastu – siłami społecznymi i politycznymi dźwignęli miasto zbombardowane bardziej niż Drezno, Londyn czy nawet Hiroszima, która stała się symbolem niewyobrażalnej tragedii wojennej.”

Ja  Panem Jackiem Pałkiewiczem