Poziom kultury sięga dna

Czasami mam wrażenie, że nie pasuję do tego świata. Mówiąc „tego” mam na myśli to, czego chcąc lub nie chcąc wokół siebie doświadczam i jestem mimowolnym świadkiem. A niestety jest to coraz większy brak kultury i poszanowania w naszym społeczeństwie. I to używając najdelikatniejszego określenia. To, co poraża jeszcze bardziej tym „przykładem” świecą ci, którzy powinni znać chociaż podstawowe zasady „ABC dobrego wychowania”.

W tym temacie można poruszyć wiele spraw. Ja skupię się tylko na jednym z aspektów: słowie i mowie.

Tak, właśnie na tym, bo czytając lub słuchając mam wrażenie, że nie ma już granicy, która nie zostałaby przekroczona. Nie mówię też tego o słownictwie i poziomie prezentowanym przez tzw. „zwykłych” ludzi, choć i w tym przypadku oczekiwałabym większej kultury, ale o tzw. „elitach”, osobach przez wielu kreowanych na nasze autorytety. Słuchając lub czytając ich wypowiedzi nierzadko ma się wrażenie, że jest dokładnie wprost przeciwnie. Ocenić pozytywnie zaprezentowany przez nich poziom kultury i klasę to ostatnie, co przyjdzie nam na myśl. Znam nie jedną osobę bez studiów wyższych, nie piastujących wyższym stanowisk a mogących służyć za lepszy przykład kultury niż większość serwowanych nam przez media tzw. „elit”.

Pisząc powyższe nie chcę się wywyższać, udawać, że samej nigdy nie wypsnęło mi się jakieś nazwijmy to „nieeleganckie” słowo lub przekleństwo, ale rozmowa prywatna, a forum publiczne to dwie różne rzeczy. Zresztą i w tym pierwszym przypadku usiłuję dbać o słownictwo. Oczywiście nie zawsze mi to wychodzi, ale nawet wypowiadając się na fb próbuję robić to w sposób kulturalny.

Dlaczego tak robię?

Dlatego, bo wiem, że to, co piszę czytają osoby, wśród których są te, które poważam i darzę szacunkiem. Byłoby mi zwyczajnie wstyd, gdyby zobaczyły moje „bluzgi” czy hejt. Kultura jest słowem, które dla mnie coś znaczy. Uważam też, że za słowo, wypowiadane bądź napisane, powinna być ponoszona odpowiedzialność.