Polak, z którego możemy być dumni! I czym tak naprawdę jest diaboliczny Trójkąt Bermudzki!

„Na pełnym morzu masz poczucie wolności. To jest narkotyk” 

„Spowiedź kapitana”

Krzysztof Baranowski, ktoś, o kim można powiedzieć, że jest ikoną. Nie wiem, czy tego Pana trzeba przedstawiać, bo wydaje mi się, iż jego nazwisko powinno być znane wszystkim. Przynajmniej w Polsce, i nie tylko miłośnikom żeglarstwa, jednak mimo wszystko kilka słów.

Pan Krzysztof Baranowski – urodzony we Lwowie w 1938 roku: żeglarz, kapitan jachtowy, dziennikarz, prezenter telewizyjny, nauczyciel, pierwszy Polak dwukrotnie opłynął samotnie kulę ziemską. Pomysłodawca i założyciel Szkoły pod Żaglami, którą jako kapitan poprowadził w latach 1983–1984 na żaglowcu STS „Pogoria”, a w 1992 na żaglowcu STS "Fryderyk Chopin" zbudowanym przez jego Fundację – Międzynarodową Szkołę pod Żaglami. Do tego autor książek i filmów dokumentalnych. Laureat wielu odznaczeń. A ja bym dodała, także: ten, który w łatwy, zrozumiały wszystkim język i sposób mówi, czym tak naprawdę jest rozsławiony złą sławą „tajemniczy” Trójkąt Bermudzki🤔❓ Rozprawia się naukowo z narosłymi wokół tego tematu mitami pytając równocześnie, iż nie rozumie, komu tak naprawdę zależy, leży w jego interesie, dalsze propagowanie legendy❓🤔 Dla wielu ludzi mojego pokolenia, 50 lat temu pan Baranowski ktoś niezmiernie ważny. „Bohater zbiorowej wyobraźni”, takim był, tak o nim pisano, w telewizorach pokazywano.
Pan Krzysztof Baranowski, którego osiągnięcia na morzach i oceanach nie podlegają dyskusji❗👍👏

Beata Biały – dziennikarka, psycholog, tłumacz, a zarazem pisarka to autorka książki o kapitanie Baranowskim będącą tak naprawdę wywiadem-rzeką. W pewnym sensie nie jest mimo wszystko też łatwą. Zobaczymy w niej prawdziwego pana Baranowskiego, nie tylko obraz kapitana, wielkiego żeglarza, ale prawdziwego człowieka z krwi i kości, męża, ojca, przyjaciela jakim był. Kapitan jest całkowicie szczery w odpowiedziach.

Ale książka nie stanowi wyłącznie rozmowy, dialogu pomiędzy autorką, a kapitanem, bowiem Biały o pana Baranowskiego pyta, także: żony naszego bohatera – byłą i obecną, dzieci, pasierba oraz znajomych. Odpowiedzi to nie same superlatywy. Dzieci nie mają o nim zbyt pochlebnego zdania. Mówią, że nauczył ich punktualności, wielu innych ważnych rzeczy, ale nie bardzo podołał w stworzeniu ciepła rodzinnego. Skupiony na swoim celu. Żeglowanie i budowa jachtów stanowiły całe jego życie. Nic prócz tego raczej się nie liczyło.

Pełen obraz pana Krzysztofa Baranowskiego, gdzie nie ma tabu, nie ma na to miejsca.

Przyznam szczerze, książka w pewnym stopniu mnie… rozczarowała😑😮. Przynajmniej pewne części, zaburzając mój wcześniejszy odbiór kapitana Baranowskiego. I nie mówię o tym, że był konformistą, kimś gotowym jak to się kolokwialnie mówi podpisać pakt z samym diabłem, by osiągnąć cel, ale o inne sprawy, te związane z życiem prywatnym. Pęknięcia na pomniku.

Mimo wszystko czytając książkę wszystko stało się w jakiś sposób constans, gdy zrozumiałam, iż tak naprawdę nie mamy (nikt z nas❗) prawa oceniać prywatnych spraw drugiego mówiąc o jego dokonaniach na innym, jakimś konkretnym polu. W żeglarstwie kapitan niewątpliwie jest kimś wielkim❗ Stanowi symbol❗ Wielki żeglarz, autorytet, ktoś, kto przyniósł Polsce prestiż, z kogo po dziś dzień możemy być dumni👍👏. Jeden z pierwszej dziesiątki żeglarzy w świecie, którzy samotnie opłynęli Błękitną Planetę drogą na Horn, budowniczy jachtów, organizator Szkoły pod Żaglami, dziennikarz i zupełnie dobry pisarz.

Czego dowiemy się z książki❓

Poznamy całościową biografię pana Krzysztofa Baranowskiego od chwili narodzin. Ponadto, jak wspomniałam powyżej, poznamy jego oblicze z różnych perspektyw. Kapitan wspomina dzieciństwo, młodość, znaczące osoby. Dużo miejsca poświęca relacji z dziadkiem, który właściwie zastąpił mu ojca. „Przede wszystkim pokazał mi, jak być człowiekiem. Nauczył mnie odwagi…” Opisuje fakty z życia decydujące o wyborze ścieżki życiowej. Dość otwarcie opowiada o związkach z kobietami i relacjach z dziećmi. Nie ukrywa: największa pasja to żeglarstwo: „wypływam w morze, bo ono tam jest”. Ponadto przyznaje się, że zawsze był samotnikiem pozbawionym empatii, który można odnieść wrażenia nie potrzebuje innych - ci są raczej wyłącznie półśrodkami do osiągnięcia celu. Bezkompromisowy, uparty w dążeniu do zrealizowania zamierzeń, ktoś, kto po upadku potrafi i chce się podnieść. Bezwzględny, wymagający, poświęcający wszystko by marzenie się urzeczywistniło, a zarazem lojalny. Ktoś, kogo biografią można obdzielić kilka osób. Ktoś potrafiący poświęcić wszystko dla idei albo osiągnięcia wyznaczonego sobie celu – i tu właśnie nasuwa się pytanie: czy tak należy postępować❓🤔 Bohatera chyba nie da się jednoznacznie ocenić.

Książka w pewnym sensie również bezkompromisowa, bo Biały pyta kapitana bez pardonu o wszystko❗ Nie tylko o kolejne osiągnięcia, o drugi rejs dookoła świata, szczegóły, których nie ma w jego książkach, o budowę trzech jachtów i historie z tym wszystkim związane oraz przemyślenia. Nie unika trudnych pytań, także o zagmatwane sprawy prywatne. Pan Baranowski nie unika odpowiedzi – wprost przeciwnie, jest otwarty rozliczając się ze swoim życiem. Poznajemy człowieka świadomego swoich błędów, ale i tego, iż nie da się przejść przez życie w ogóle ich nie popełniając. Na pewno jednak nie ucieka od konsekwencji. Na pewno książka o człowieku niezwykłym z pasją, swoimi namiętnościami, zwłaszcza jak na ówczesne czasy. Spojrzenie na pana Baranowskiego oczami innych jest niezwykle cenne zważywszy na to, że kapitan niewątpliwie w inny sposób postrzegał świat, niż większość ludzi.

I to, co  napisałam wcześniej: usłyszymy od niego w jasny, klarowny sposób, czym u licha jest ten „przeklęty” Trójkąt Bermudzki (str. 228)❗

Książka dodatkowo opatrzona jest fotografiami z życia kapitana.

Tylko cały czas zastanawiam się nad jednym: czy rzeczywiście wszystko jest na sprzedaż❓🤔 Czy czasem nawet w biografii nie warto nie mówić wszystkiego, pewne rzeczy są i powinny pozostać osobiste… Jednocześnie mamy do czynienia ze świetnie całościowo skrojoną historią opowiedzianą przez kapitana oraz otaczające go osoby.

Myślę, że kapitan to nie tylko pewien bohater, ale w pewnym sensie marzyciel, wizjoner,  romantyk, ideowiec, a przede wszystkim człowiek realizujący swe cele, marzenia i potrafiący odnaleźć się w różnych ekstremalnych sytuacjach. Myślę, iż być może to stanięcie twarzą w twarz ze śmiercią w postaci kilkunastometrowej fali, na małym jachcie zmienia tak perspektywę, że nic już się nie wydaje straszniejsze❓🤔 Wiele różnych spostrzeżeń, przemyśleń, wniosków, także do dalszych rozważań, a na pewno pokazał sylwetkę oryginalnego człowieka oraz to, że po prostu można tak żyć.

Biały zdecydowała się na ten wywiad ponieważ, jak sama wspomina, zafascynowała ją historia miłości pana Krzysztofa i pani Bogumiły Wander, dla której obydwoje poświęcili wszystko. Pan Baranowski stracił (porzucił) rodzinę, a pani Wander została wydziedziczona ze spadku po byłym mężu. W latach 70. ich romans stanowił głośną aferę, gdyż obydwoje byli postaciami znanymi: on - popularny bohater żeglarz i dziennikarz, ona – piękna spikerka telewizyjna. Historia ich znajomości rozwijała się przez kilkanaście lat…

Anna Hudyka