Odszedł 20 lat temu. 2 dekady po śmierci

Mijają dokładnie dwie dekady od śmierci papieża Polaka. 

Mam odwagę powiedzieć, że wtedy 2.04.2005 roku, w chwili odejścia o godzinie 21.37, Jana Pawła II do domu Ojca, jak mówił o śmierci Karol Wojtyła, świat zatrzymał się po raz drugi.

Kiedy po raz pierwszy?

16 X 1978 roku, a w jego pewnych kręgach ziemia się zatrząsała. Nowym papieżem został Karol Wojtyła. Pierwszy Polak, a zarazem od 455 lat, nie Włoch, wybrany przez Kolegium Kardynalskie na głowę Kościoła Katolickiego. Zdziwienie dla świata wywołane decyzją podjętą w Kaplicy Sykstyńskiej było tym większe, ponieważ nowy papież mający zasiąść na Piotrowym Tronie pochodził z kraju rządzonego przez komunistów.

Karol Wojtyła był głową Kościoła katolickiego przez 26 lat, 5 miesięcy i 16 dni. Pontyfikat jest trzecim w kolejności po świętym Piotrze i błogosławionym Piusie IX. Jego postawa, światopogląd sprawiły, że w krótkim czasie wzbudził sympatię oraz poparcie nie tylko świata katolickiego. Wszystko działo się, niczym wprawione w ruch, tworzące obraz rozgałęzionego drzewa, kostki domina. Nowy „Papież z Dalekiego Kraju”, jak Karol Wojtyła lubił mówić o sobie, niemal natychmiast stał się autorytetem, zwłaszcza dla młodych. To właśnie z myślą o nich ustanowił w 1985 roku Światowe Dni Młodzieży.

Ten szczególny czas stał się największymi masowymi, regularnymi uroczystościami z jego udziałem. Pierwsze odbyły się w dniach od 29 do 31 marca 1985 roku w Rzymie, wzięło w nich udział 350 tys. młodych z 70 krajów. Najwięcej, bo ponad 5 mln uczestników, było 10 lat później w stolicy Filipin, Manili.

Papież dla tzw. Pokolenia JP II był niczym największa gwiazda, przy czym te obecne z największych scen w porównaniu z nim bledną. Nie był jakbyśmy powiedzieli dzisiaj „celebrytą”, poglądy prezentował zawsze konserwatywne. Mimo zmieniających się światowych trendów wymagający, a mimo wszystko kochany, podziwiany, szanowany przez młodzież. Co ciekawe, w ten sam sposób o nowym biskupie Stolicy Piotrowej wyrażali się młodzi z całego świata, różnych wiar i religii. Dziś wszystko to można zobaczyć na archiwalnych nagraniach. Nasuwa się pytanie: czy obecnie ktoś wywiera tak duży wpływ na młodzież? Czy w ogóle żyje ktoś będący dla nich ikoną za życia?

Po 13/03/2013 myślałam, że, być może kiedyś, będziemy w ten sposób mówić również o argentyńskim duchownym Jorge Mario Bergoglio, obecnym papieżu Franciszku. Niestety, teraz mam tutaj, w stosunku do niego, olbrzymie wątpliwości. W kwestii postawy papieża wobec wojny w Ukrainie. W tym, co mówi i nie mówi, robi Jorge Mario Bergoglio nie znajduję zrozumienia. Zarówno Jan Paweł II, jak i Benedykt XVI ich zachowanie, ustosunkowanie się do zaistniałych realiów byłoby diametralnie inna. Na pewno też nazistki po jej śmierci w zamachu nie nazwaliby „biedną dziewczyną”❗ Sprawy, wydarzenia, ludzi nazywa się po imieniu. Mówi się wprost❗ Zwłaszcza oczekuję tego od głowy Kościoła katolickiego, kościoła liczącego 1,3 miliardy wiernych.  

Jan Paweł II zawsze przekazywał, iż najważniejsze są: miłość do Boga i bliźniego. Był pierwszą głową kościoła katolickiego jedzącą obiad z robotnikami w zakładowej stołówce, zasiadającym przy watykańskim stole z bezdomnymi oraz odwiedzającym ośrodki pomocy dla najuboższych. Dążył do pojednania religii, a ważny punkt pontyfikatu stanowiły pielgrzymki, te objęły wszystkie kontynenty. Odwiedził 132 kraje, a w nich łącznie 900 miast i miejscowości. Pokonał 1,7 miliona kilometrów odpowiadające 30-krotnemu okrążeniu Ziemi wokół Równika, czyli trzykrotnej odległości Ziemia-Księżyc.

Mówi się, że Jan Paweł II dla światowego pokoju, praw człowieka zrobił znacznie więcej, niż niejeden polityk. Wielu historyków twierdzi, iż wpłyną znacząco na wydarzenia Europy Środkowo-Wschodniej poprzez nauczanie o przebaczeniu, miłosierdziu, napominaniu świata o istocie życia ludzkiego oraz jego poszanowaniu.

Uważa się, że geopolityczne zmiany rozpoczęła pierwsza pielgrzymka papieża do Polski w 1979 roku. Mamy środek „Zimnej Wojny”, Europa podzielona na strefy wpływów: Zachodu i Wschodu. Ta druga obejmowała niestety nasz kraj. Mimo trudności tworzonych przez władze na spotkania z papieżem przybyło łącznie ponad 10 milionów ludzi, a jego słowa obiegły cały glob. Rozpoczęły się pokojowe przemiany, które objęły połowę kontynentu.

Obecnie można usłyszeć opinie, że ówczesna władza bała się wysłać wojsko przeciwko ludziom obawiając się wypowiedzenia posłuszeństwa podpierając się autorytetem papieża. W Polsce w 1989 roku powstał pierwszy niekomunistyczny rząd, w Niemczech zburzono Mur Berliński, w Czechosłowacji miała miejsce bezkrwawa rewolucja, z geopolitycznych Europy i świata map zniknął zbrodniczy, barbarzyński twór, jakim był reżim ZSRR, Michaił Gorbaczow ogłosił zmianę polityki, a niepodległość nareszcie odzyskały kraje należące do tego bloku.

Dziś przedmiotem dyskusji są relacje Karola Wojtyły z ówczesnym prezydentem USA Ronaldem Reaganem i premier Wielkiej Brytanii Margaret Thatcher. To właśnie główne postaci „narodzin” nowego, wolnego świata, gdyż kłamstwem jest, iż „główne skrzypce” odegrał Lech Wałęsa (uważający się za zbawcę Europy i świata. Wałęsa był po prostu pionkiem w wyśmienitym, perfekcyjnie odegranym rozdaniu prawdziwych – nie waham się ani chwili, by powiedzieć – mędrców, realnych Mistrzów Ceremonii!)! Można usłyszeć opinie, że tak naprawdę oni doprowadzili do obalenia komunizmu. Nie ulega jednak wątpliwości: przede wszystkim słowa i gesty papieża stanowiły inspirację dla demokratycznej opozycji w Polsce oraz innych krajów bloku wschodniego. Nawet sceptycy udziału Jana Pawła II w pokonaniu komunizmu mówią: przełom stanowiła data 1 grudnia 1989 roku i jego spotkanie z ówczesnym radzieckim przywódcą Michaiłem Gorbaczowem (który nie był „kryształem”, w mojej opinii był/jest przestępcą, najzwyklejszym tchórzem, nigdy nie powinien zostać laureatem Pokojowej Nagrody Nobla w 1990 roku, podobne zresztą, jak Wałęsa!).

Trzeba wiedzieć, iż istotną rolę dla papieża zawsze odgrywał pokój. Nie uznawał on tak zwanych „słusznych wojen”, bowiem doskonale wiedział czym grożą, że zawsze najbardziej cierpią w nich najmniej winni.

Ostatnim najgłośniejszym sprzeciwem było potępienie w 2003 roku ataku USA i ich koalicjantów (w tym Polski) na Irak. Chcąc zapobiec rozlewowi krwi wysłał do zwaśnionych krajów przedstawicieli. Należy zaznaczyć, że po 11/09/2001 roku, gdy świat zaczął nienawidzić Islam, on go nie potępił wiedząc, iż winowajcą jest szaleniec, a nie wszyscy wyznawcy religii.

Papież spotkał się też z prawie wszystkimi politykami świata. Nie bał się wypowiadać głośno swoich myśli, walczyć o prawa najbiedniejszych. Krytykował, nawet w obecności przywódców, ich politykę włączając w to zachodnią cywilizację materializmu oraz konsumpcji. Wszystkich traktował jednakowo, nie miało dla niego znaczenia, czy rozmawia z tak zwanym dyktatorem, czy walczącym o demokrację. Odwiedzał kraje będące na tak zwanym cenzurowanym „reszty” świata (na przykład Chile w 1978 roku i Kubę w 1999 roku). Mówi się, że Karol Wojtyła przyczynił się do obalenia wielu reżimów w Ameryce Południowej, gdzie po pielgrzymkach dochodziło do pokojowych przemian.

Jan Paweł II sprzeciwiał się również: karze śmierci, eutanazji, aborcji, przeprosił za grzechy i krzywdy Kościoła Katolickiego. Był, także pierwszym papieżem przekroaczającym progi: synagogi (1986 rok), kościoła luterańskiego (w 1983 rok) oraz meczetu w 2000 rok. Rok wcześniej ucałował, także Koran przywieziony w prezencie przez muzułmańskich duchownych. Podczas pielgrzymki do Ziemi Świętej w 2000 roku modlił się przed Ścianą Płaczu. W 1986 roku mimo sprzeciwu, zastrzeżeń niektórych dostojników kościelnych zaprosił przedstawicieli wszystkich wyznań i religii do Asyżu na wspólną modlitwę o pokój.

Mimo, że Karol Wojtyła był papieżem mówi się, iż był niezwykłą postacią w historii nie samego Kościoła, ale całego świata pełniąc rolę przede wszystkim dyplomaty i przywódcy politycznego. Jako drugi papież w historii – po Pawle VI – przemawiał na forum Zgromadzenia Ogólnego ONZ w Nowym Jorku, ale jako jedyny zrobił to dwukrotnie, bo 2/10/1979 roku i 5/19/1995 roku.

Szczególny dzień dla Jana Pawła II stanowił 13/05/1981 roku, kiedy na Placu Świętego Piotra w Rzymie został dokonany zamach na jego życie. Zrobił to pochodzący z Turcji Mahmet Ali Agca. 

Jeśli Agca rzeczywiście działał na zlecenie komunistów, kremlowskich komunistycznych dygnitarzy i aparatczyków, to niezmiernie interesujące jest, co by się stało, gdyby zabił, udało mu się doprowadzić do śmierci papieża Polaka?

Nowy biskup Rzymu mógł pokierować Kościołem Katolickim inaczej. Być może, także na innych warunkach spróbować porozumieć się z komunistami. Podjąć dialog. Co to oznaczałoby dla Polski? De facto opozycja z „Solidarnością” straciłaby oparcie, silną bratnią dłoń. Kolejną „kostką domina” byłoby zahamowanie zmian, do jakich doszło w 1989 roku.

To tylko gdybanie, jednakże do władzy w ZSRR nie doszedłby Michaił Gorbaczov, lecz kolejny dyktator, ktoś o całkowitym nastawieniu, światopoglądzie antyzachodnim. 

Jak mówi doktor politologii Andrzej Ryszard Grajewski (dziennikarz i publicysta mediów katolickich, w latach 1999–2006 członek Kolegium Instytutu Pamięci Narodowe): „Śmierć papieża zmieniłaby bieg historii Polski, ale i świata. I nie byłyby to zmiany korzystne. Radykalnie zmieniłaby pozycję komunizmu na świecie. Wzmocniłaby jego wewnętrzną spoistość oraz doprowadziła do konfrontacji ideologicznej, a może i militarnej z Zachodem.”

Dzisiaj trudno odpowiedzieć ze stuprocentową pewnością, czy świat czekałby kolejny konflikt zbrojny, jednak trudno przeczyć faktom, zachodnia część świata wykazywała przynajmniej sporo równowagi, samokontroli wypowiadając się zarówno o samym zamachu, jak i idealnie zorganizowanej dezinformacji komunistów. 

Zasadnicze pytanie brzmi: czy tym postępowaniem obawiano się zareagować bardziej stanowczo? Przewodniczący włoskiej parlamentarnej komisji śledczej (polityk, a zrazem dziennikarz) Paolo Guzzanti stwierdził: „Nawet, jeżeli wielu uważało, że inspiracja była radziecka, nikt nie mógł wziąć odpowiedzialności za nowe Sarajewo: z powodu jednego strzału doprowadzić do jakiejś olbrzymiej katastrofy. W pewnym sensie wszyscy naciskali na hamulec, wszyscy gasili ogień.”

Do dziś tak naprawdę nie wiadomo, kto za tym stał, chociaż najbardziej pewnym są Moskwa i komuniści. Pewne jest wyłącznie jedno: Karol Wojtyła wybaczył swemu niedoszłemu zabójcy. Stało się to w grudniu 1983 roku, gdy odwiedził go w więzieniu w Rzymie i długo rozmawiali.

Jan Paweł II zmarł 2/04/2005 roku. Sześć dni później – 8/04 odbyły się uroczystości pogrzebowe. Uczestniczyło w nich około 5 milionów wiernych z całego świata, w tym: królowie, prezydenci, szefowie państw i rządów, przedstawiciele organizacji międzynarodowych i religii. Transmisja dotarła na cały świat, w tym między innymi do: Kuby, Wietnamu, Izraela, Autonomii Palestyńskiej, Rosji, a relacjonowały nawet największe islamskie stacje TV: Al-Arabiya i Aljazeera.    

Jan Paweł II był tym otwierającym Kościół Katolicki na świat, odsztywnił relacje, połączył niejedne dłonie w pokoju oraz dał wiele nadziei... Niestety, ale jego pamięć się dyskredytuje, a podatni i nie za mądrzy ludzie się temu poddają.

Wielu dzisiaj kwestionuje osobę św. Jana Pawła II.

Mówi się, że cieniem na tym trzecim najdłuższym w historii pontyfikacie, pozostaną sprawy: pedofilia w Kościele Katolickim oraz stosunek do antykoncepcji w krajach Trzeciego Świata, choć to według dzisiejszych standardów złe określenie, państwa te należą do grona tak zwanych „rozwijających się”. Realnie patrząc owe słowa wyłącznie ładniej wybrzmiewają. Jakkolwiek jednak byśmy ich nie nazwali, dotyczą zwłaszcza kontynentu afrykańskiego. Krytycy są w samym Kościele Katolickim, to na przykład belgijski kardynał Godfried Danneels. Zarzut: potępianie używania prezerwatyw jest jednym z powodów rozprzestrzeniania się wirusa HIV.

Jest też jeszcze trzecia kwestia. Sprawa Rwandy i ludobójstwa mającego tam miejsce w 1994 roku. W krwawej  wojnie pomiędzy plemionami Hutu i Tutsi w ciągu około 100 dni, bo od 6 kwietnia do lipca, zabitych zostało według różnych szacunków od 800 tysięcy do 1 mln 200 tysięcy ludzi. Wydarzenia te nazywają niektórzy drugim Holocaustem. Wielu ocalałych z niego jest zdania, że Kościół Katolicki tak naprawdę nie zrobił nic, aby horror powstrzymać, a było nawet wprost przeciwnie.

Do dziś w sprawie Rwandy i tragicznych wydarzeń dotyczących jej najnowszej historii pozostało wiele niewyjaśnionych kwestii. Pytań, których nikt nie chce, bądź nie ma odwagi głośno zadać, a z drugiej strony udzielić na nie odpowiedzi. Tragiczne, że wśród nich przejawia się, także wątek polski. Jednemu w tej kwestii zaprzeczyć jednak nie można: nie kto inny, lecz papież Jen Paweł II, był pierwszym  z ważniejszych w świecie – nie tylko jako głowa Kościoła Katolickiego, ale i przywódca państwa, gdyż jest nim w państwie Watykan – nawał wydarzenia w Rwandzie po imieniu, nazywając ludobójstwem.

Ponadto mówiąc o tej sprawie należy zwrócić uwagę na postawę jeszcze kogoś innego, prawdziwych odpowiedzialnych za tą chyba największą porażkę ludzkości po drugiej wojnie światowej (dzisiaj możemy dodać do niej również wojnę Putina i jego popleczników  Ukrainą). Znaleźć ich można, także w innych kręgach. Nie usprawiedliwiam nikogo, bo ani mi to w głowie! Zrobić tego, w tym przypadku bym nie chciała i nawet po prostu nie mogła! Wspomnę jednak chociażby ONZ, czy ówczesnych prezydentów: USA, Francji, czy premiera Wielkiej Brytanii oraz Belgię. Ci pierwsi mający bronić ludność nie zrobili w tym celu absolutnie nic! Ważniejsze były kłótnie, czy w kraju, w którym na co dzień dochodzi do zamordowania przynajmniej 10 tysięcy osób: dzieci, starców, kobiet i mężczyzn przez drugie zamieszkujące go plemię, to już ludobójstwo, czy jeszcze nie?! Tamte wydarzenia stanowią potężny wstyd i plamę dla całego tak zwanego cywilizowanego świata.

Jest jeszcze kwestia banku Ambrosiano, bank watykański, związane z nim skandale. Mowa o praniu brudnych pieniędzy, korupcji, powiązaniami ze zorganizowaną przestępczością i tak naprawdę do dziś niewyjaśnione przyczyny odejścia z ziemskiego globu pewnych osób. To podejrzenia.

Osobiście nie kwestionuję postawy Karola Wojtyły wobec wielu spraw, a jednocześnie jego wpływie na historię świata. Jestem, także całkowicie przekonana, że w obliczu koszmaru rozgrywającego się od ponad 3 lat w Ukrainie – brutalnego, barbarzyńskiego, bezpardonowego ataku terrorysty, jednego z największych zbrodniarzy naszych czasów Władimira Putina nocą 23/24.02.2022 roku – papież Jan Paweł II postępowałby inaczej, niż obecna głowa Kościoła Katolickiego, Franciszek. Karol Wojtyła nie bałby się nazwać prawdy po imieniu! Miałby tę odwagę!       

Niezaprzeczalnym faktem jest również, że polski papież był potężnym intelektualistą. Kimś, dzięki któremu świat dowiedział się prawdy o Polsce, znanej na Zachodzie głównie z tego, iż mówimy o części komunistycznej Europy. Zachód usłyszał o polskiej kulturze, sztuce, naukowcach, a także, iż Polska, to byłe królestwo rozciągające się od morza do morze, a nawet, iż Polak zdobył w przeszłości Kreml.   

27/05/2014 roku Karol Wojtyła, papież Jan Paweł II został kanonizowany. Do Panteonu Świętych dołączył wraz z innym papieżem, błogosławionym Janem XXIII. Mszę świętą celebrował obecny papież Franciszek, a uczestniczył w niej jego następca emerytowany papież Benedykt XVI. W uroczystościach w Watykanie wzięli udział wierni z całego świata. Samych delegacji państwowych było ponad 40, w tym: królowie, następcy tronów, prezydenci, premierzy oraz inni państwowi dostojnicy.

Nie sposób nie wspomnieć znaczącej roli wiatru podczas Mszy świętej żałobnej po śmierci Jana Pawła II. Pojawił się nagle kartkując położony na trumnie Ewangeliarz, aż go zamknął. Kilka lat później pogoda również, co najmniej zaciekawiła. Mamy maj 2006 rok i pielgrzymka do Polski następcy na Piotrowym Tronie, po papieżu Polaku, Benedykt XVI. Pochodzący z Niemiec Joseph Ratzinger udał się do obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau.

Podczas, gdy papież zbliżał się do tego szczególnego miejsca, niebo pokryły ciemne chmury, zaczął padać deszcz i wzmógł się silny wiatr. Wszystko zaczęło się zmieniać, gdy Benedykt XVI czytał pamiątkowe tablice narodowości, których obywatele zginęli w miejscu kaźni oraz ilu ich było. Wtedy niebo zaczęło się przejaśniać, ustał deszcz, pokazało się słońce i wyszła tęcza wskazywana przez Pismo Święte jako znak przymierza Boga z ludźmi. Zjawisko zwyczajne biorąc pod uwagę zasady oraz prawa fizyki, ale nadzwyczajne poprzez wzgląd na: miejsce, czas, historię, teraźniejszość i przyszłość.  Tęcza stała się charakterystycznym aspektem pielgrzymki do Polski odnotowanym przez światowe media.

Wiele osób – zarówno i wtedy, jak i po dziś dzień – uważa oba powyższe zdarzenia za coś więcej, niż zwykłe prawa fizyki. Część jest zdania, że stanowiły znak końca pewnego rozdziału historii świata.

Karol Wojtyła zostaje papieżem