Już niedługo będziemy zajadać się pączkami :)

Moi Drodzy❗

W tym momencie odchodzę od spraw dotyczących nas wszystkich i polityki, bo przed nami, już za kilka dni, "tłusty czwartek" zwany „combrowym” lub „zapustami”. To ten rozpoczynający ostatni tydzień karnawału (z których najpiękniejszy jest właśnie ten w Wenecji❗❗🤩), kiedy nie patrząc na nic, bez absolutnie żadnych wyrzutów sumienia, możemy zajadać się dowoli pączkami oraz chrustami (do których przepisy mojej mamy podaję TUTAJ).

O tych pierwszych Mikołaj Rej (1505-1569), nasz wielki poeta, prozaik renesansowy, tłumacz a zarazem teolog ewangelicki i polityk, gdyż poseł na Sejm I Rzeczpospolitej pisał w jednym ze swych dzieł („Żywot człowieka poczciwego”) w następujący sposób: „Jedno z najbardziej tradycyjnych polskich ciast”. 

Nie jest to tak do końca, gdyż ciasta te znano już w starożytnym Rzymie, jednak nasza forma rzeczywiście znacznie się od nich różni. Odbiega. Pewne jest, że dawniej przygotowywano je z ciasta chlebowego nadziewając słoniną, boczkiem lub skwarkami spożywając w okresie zimowo-wiosennym. Od obecnych odróżniały się, także brakiem miękkości i sprężystości. Nazywano również pampuchami oraz kreplami (nazwa ta obowiązuje po dziś dzień na Śląsku). Były słone, twarde, a podawano je jako przekąskę pomiędzy daniami mięsnymi popijając mocniejszym alkoholem. Te z ciasta drożdżowego i mąki pszennej pojawiły się w średniowieczu, w XVIII wieku, a ich wykonawcami byli mnisi. Również z tego okresu pochodzi ich kulisty kształt (lekko spłaszczona kulka mieszcząca się w dłoni). Słodką formę najprawdopodobniej zapożyczono z kuchni arabskiej w XVI wieku. Wiadomo na pewno: podawano je na dworze króla Stanisława Augusta Poniatowskiego (lata panowania: 1764–1795). Według historyków to właśnie wtedy rozpoczęła się tradycja spożywania pączków.

Za prekursorkę obecnych pączków uważa się Cecylię Krapf, właścicielkę słynnej wiedeńskiej cukierni z przełomu XVII/XVIII wieku. Ta właśnie pani serwowała drożdżowe kule nadziewane owocami - tak zwane pączki berlińskie.

Pączki – te tradycyjne wypełnia się marmoladą lub konfiturą, a następnie smaży w głębokim tłuszczu na ciemnozłoty kolor tak, aby były sprężyste. Następnie są lukrowane, posypywane cukrem pudrem, kandyzowaną skórką pomarańczową lub czekoladą. Zdarza się, że niektórzy nadziewają je po usmażeniu, dają też: budyń, likier, czekoladę, adwokat, toffi, a nawet twaróg. Jednak należy wiedzieć, że polskie pączki (w tym te sprzedawane jako wiedeńskie!) wcale nie pochodzą z tego pięknego miasta, lecz są tradycyjnym ciastkiem hiszpańskim!

Trzeba, także wiedzieć, że pączek chociaż można się nim zajadać w różnych częściach świata nie wszędzie jest identyczny. Wynika to z między innymi z używania specjalnej mąki oraz różnych sposobów smażenia w tłuszczu - przykładowo tylko przez kilkadziesiąt sekund, by tłuszcz nie wsiąka do środka, jak Berliner Pfannkuchen w Niemczech, Bolas de Berlim w Portugalii, Boule de Berlin we Francji i Berliininmunkki w Finlandii. Pączki brytyjskie i rosyjskie (zwane ponczikami) są  podobne do  polskich, w Izraelu przygotowuje się sufganija – ich wzorem są niemieckie, na Węgrzech farsangi fánk  - nie zawierają nadzienia, które podaje się osobno, w USA doughnuts – ich kształtem jest oponka, bardzo popularną „wytrawną” odmiana jest ta z bekonem, w Turcji małe kuleczki z drożdżowego ciasta z cukrowym syropem i miodem znane jako lokma, w Japonii pączki podaje się z kremem fasolowym, w Korei mają czosnkowy smak, a w Singapurze smakiem przypominają nieco sushi – ciasto serwowane jest z aromatycznymi wodorostami i wasabi.

zdj. Anna Hudyka