Panie Profesorze stanowczo za wcześnie! Kto tutaj Pana zastąpi?

Dzisiejszy post miał być innym, jednak jest takie powiedzenie: jeśli chcesz rozbawiać Pana Boga opowiedz Mu o swoich planach. Niestety, w tym przypadku, to „NIESTETY” ma prawdziwie głęboki wymiar.

Minionej nocy Polska straciła wybitnego człowieka, profesora medycyny Pana Andrzeja Maciejczaka. Polacy utracili światowej sławy specjalistę w dziedzinie neurochirurgii, który odszedł do tego innego świata – miejmy nadzieję, że lepszego i normalniejszego, w odróżnieniu od ziemskiego.   

Pan Profesor – specjalista w operacjach kręgosłupa. Twórca jednego z najbardziej renomowanych w Europie oddziałów neurochirurgicznych w Tarnowie. Zdobył uznanie zarówno w kraju, jak i za granicą. Jego wiedza, doświadczenie przyczyniły się do poprawy jakości życia wielu pacjentów, a tarnowski ośrodek stał się miejscem, do którego kierowano najtrudniejsze przypadki. Jego odejście to ogromna strata dla polskiej, a zarazem światowej medycyny. Prowadził liczne szkolenia, wykłady na uczelniach medycznych w kraju i za granicą, współtworzył międzynarodowe programy badawcze.

Miałam wielkie szczęście, a zarazem zaszczyt poznać Pana Profesora. Miałam też ten sam potężny zaszczyt i szczęście, że kilka lat temu zgodził się, żebym przeprowadziła z Nim wywiad. Najprawdziwszy wizjoner! Wybitny lekarz specjalista w swojej dziedzinie, jednocześnie ktoś o potężnej wiedzy życiowej, i co muszę powiedzieć – wyjątkowo skromny, w mojej opinii za skromny!

Pan Profesor Andrzej Maciejczak – tacy ludzie jak Pan Profesor powinni być dla nas worami i Autorytetami!

Pan Profesor Maciejczak ukończył studia na Akademii Medycznej w Łodzi. Pracę zawodową rozpoczął w 1985 roku w Klinice Neurochirurgii Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi. W latach 1996-1997 był neurochirurgiem w Department of Neurosurgery w Southern General Hospital, w Glasgow, Wielka Brytania.

Od 2002 był profesorem na Wydziale Medycznym Uniwersytetu Rzeszowskiego i kierownikiem Oddziału Neurochirurgii szpitala św. Łukasza w Tarnowie.

Uzyskał stopnie naukowe doktora nauk medycznych (1993), habilitację (2001) i profesora (2015).

Swoje doświadczenie i wiedzę w chirurgii kręgosłupa przekazywał od wielu lat młodym adeptom neurochirurgii i ortopedii za granicą i w Polsce, na kursach organizowanych przez międzynarodowe organizacje naukowe: Europejskie Towarzystwo Neurochirurgów (Nicea, Rzym, Budapeszt, Luxembourg, Trondheim, Padwa, Leeds, Barcelona, Berlin, Praga, Edynburg), AOSPINE (w Krakowie, Bratysławie, Budapeszcie, Warszawie, Koszycach, Strasbourgu) oraz Polskie Towarzystwo Neurochirurgii, Polskie Towarzystwo Chirurgii Kręgosłupa.

Jest autorem licznych publikacji naukowych (86) w zakresie chirurgii kręgosłupa w renomowanych naukowych pismach amerykańskich, brytyjskich i europejskich (Neurosurgery, Injury, European Spine Journal) oraz licznych wystąpień kongresowych (231) na arenie międzynarodowej i krajowej jako zaproszony wykładowca.

W 2009 był gospodarzem i organizatorem światowego kongresu chirurgii kręgosłupa Eurospine w Warszawie. Był członkiem krajowych i międzynarodowych towarzystw naukowych: Polskie Towarzystwo Neurochirurgów, Polskie Towarzystwo Chirurgii Kręgosłupa gdzie pełnił funkcje w ich zarządach, a także European Association of Neurosurgical Societes, The Spine Society of Europe Eurospine, AO Spine International Association, Congress of American Neurological Surgeons.

Jest autorem podręcznika dla chirurgów „Stabilizacja Kręgosłupa. Część Pierwsza: Kręgosłup Szyjny”, rozdziału „Zespoły bólowe kręgosłupa” w kultowym podręczniku Interny dla lekarzy internistów i pierwszego kontaktu, rozdziału „Cervical Kyphosis & Scoliosis” w międzynarodowym podręczniku „Cervical Myelopathy” który niebawem się ukaże.

Za swoje osiągnięcia naukowe został nagrodzony m.in.: tytułem Człowieka Roku 2004 w plebiscycie czytelników Gazety Krakowskiej na Człowieka Małopolski (za rozwój i wprowadzanie do praktyki klinicznej małoinwazyjnych metod leczenia chirurgicznego kręgosłupa), Złotym Krzyżem Zasługi przyznanym przez Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej za szczególne zasługi dla oświaty i wychowania, przyznanym przez Ministra Edukacji Narodowej.

Dzisiaj mogę powiedzieć, że o Panu Profesorze wspomniałam już kiedyś – to było w tym poście, jednak nie podałam Jego personaliów, gdyż nie wiem, czy by tego chciał, tak, jak napisałam powyżej: był byt skromnym Człowiekiem!

Mój wspomniany wywiad z Panem Profesorem można przeczytać między innymi TUTAJ, powiem, że ukazał się on w kilku krajach.