Oman - obdarty z mgły

Oman, państwo dla Polaków praktycznie obce. Tak naprawdę dla większości z nas niedostępne. 

Co o nim wiemy❓🤔 

Zazwyczaj wyłącznie, iż leży na Półwyspie Arabskim w połowie oblewają go morza – Arabskie i Omańskie, a pod stopami rozciągają się bogate złoża ropy naftowej, klimat zwrotnikowy suchy, wysokie temperatury, teren pustynny. Znany z konserwatyzmu, uniżenia kobiet i Muzułman oddanych swojej wierze, gdzie islam oraz jego święta księga Koran mają do powiedzenia najwięcej. Czyli powielony schemat. Pan Marek Pindral to autor książki📘 właśnie o Omanie, tym dla Polaków „obcym terenie”.

Kim jest autor❓

Podróżnikiem, który odwiedził sporą część globu, kilkadziesiąt krajów, gdzie starał się uważnie obserwować i przyswajać ich rzeczywistość. Czasem wpajał się w nie stając niejako jego częścią, gdyż pobyt trwał dłużej. Swoje przeżycia, przemyślenia z nimi związane publikował na łamach prasy, w książkach, ukazywał na wystawach fotograficznych oraz pokazach multimedialnych. We wspomnianym Omamie spędził ponad 1.000 dni.

Teraz podążmy z autorem do tego tak bardzo tajemniczego, odległego nam mentalnie kręgu kulturowego. W tej swoistej podróży ciekawie, barwnie przedstawi nam rzeczywistość, egzystencję tak różną od cywilizacji europejskiej ukazując ją z różnych perspektyw: społecznej, religijnej, geopolitycznej. Przyznam się też, że zanim sięgnęłam po książkę nie słyszałam wcześniej o jej autorze.

Mówiąc o publikacji chyba należy wyjść od tego, iż obecnie świat arabski, czy ogólniej mówiąc, islamski, jest tematem kontrowersyjnym. Budzącym wachlarz uczuć, od złości i jawnej niechęci, poprzez neutralność, na zachwycie, a nawet uwielbieniu skończywszy.

„W cieniu minaretów” stara się ukazać różne oblicza Omanu, jednocześnie może właśnie przede wszystkim jego społeczeństwa, ponieważ przekaz autora skupia się na ludziach. Mieszkańcach kraju, ich kulturze, zwyczajach, codziennym życiu oraz typowych zmaganiach. Rozważania na temat różnic, podobieństw kulturowych pomiędzy Wschodem i Zachodem, historia stanowią, także część książki. Autor przybliża świat arabski bez upiększeń, ale równocześnie bez niechęci, czy uprzedzeń. W prosty sposób ukazuje odmienność, czasem pociągającą, innym razem niepokojącą. Mimo wszystko głównymi wątkami są aspekty dotyczące Islamu. Bohaterzy, to jednak nie tylko sami Omańczycy, gdyż i liczni emigranci przybyli tutaj z różnych powodów. Pan Pindral dokłada starań, by przybliżyć Oman widziany oczami jego mieszkańców.

Jaki jawi się w jego książce❓

Nie znajdziemy wyłącznie „ochów”🤩 i „achów”🤩 nad tym, tak egzotycznym dla nas kraju potrafiącym mimo wszystko w jakimś większym, czy mniejszym stopniu oczarować swoimi niespotykanymi w naszym świecie barwami, dźwiękami, smakami, aromatami.

Oman na pewno, co najmniej kontrowersyjny, pełen hipokryzji. Świat z jednej strony tak ortodoksyjny, że pozwala się kobiecie zginąć w płomieniach, gdyż jest to obyczajowo lepsze wyjście, niż pokazanie jej twarzy, mężczyźni natomiast mają przyzwolenie w zasadzie na wszystko (a przynajmniej bardzo wiele…).  Zresztą, w książce autor mierzy się w ogóle z sytuacją kobiet, ale i spogląda na życie młodego pokolenia Omańczyków, wydaje się (a przynajmniej w moim odczuciu) spapranego przez chore w większości zakazy sankcjonowane religijnie, społecznie powodujące frustracje i wiele tragedii.

Czego jeszcze dowiemy się z publikacji miejscami humorystycznej, zaskakującej, nie raz z pewną dozą dowcipu, czasem sarkazmu, prowokacyjnie, jak też autoironii napisaną lekkim, niemal gawędziarskim stylem, oraz na pewno nie w typowy, tradycyjny przewodnik❓🤔

Poznamy zwyczaje ślubne, rolę kobiety w społeczeństwie, doświadczymy miłości równie wielkiej do niewiast, co samochodów, przeczytamy o gejzerach, delfinach, staniemy na najwyższej górze, zejdziemy do wioski w głębokim kanionie, zobaczymy wyścigi wielbłądów – tutaj narodowy sport, poznamy Ibadytów (ostatni istniejący dzisiaj odłam Charydżyzmu) plus różne inne ciekawostki. Przeczytamy o droższych perfumach od aut😮 i wielbłądach😮 od żon😮 oraz, a może przede wszystkim hipokryzji omańskich Muzułman. Ponadto: Sulejman, to znany nam król Salomon, kilka słów o Jezusie (poznamy historią jak szukał żony❓❗), zobaczymy pogranicze z Jemenem skąd królowa Saby wiozła Salomonowi kadzidło oraz Arabowie niszczący polski opłatek, a zarazem ci łamiący się nim z autorem zapraszając go do wspólnych modlitw w meczecie.

Jednocześnie ukaże się nam kolejna odsłona Omanu. Ta niepokazywana, zabroniona w przewodnikach i przez pilotów wycieczek🤬. Mowa o pracownikach z Indii, Pakistanu, Bangladeszu, którzy żyjąc w warunkach urągających człowiekowi🤬, ludzi stojących za olśniewającymi wieżowcami, futurystycznymi budowlami, innymi zachwycającymi wspaniałościami stanowiącymi wizytówki bogatych państw Półwyspu Arabskiego. Omańczycy z pogardą traktują tamtych wyznawców Islamu, tylko dlatego, że są innej narodowości, od wszystkich natomiast wymagają bezwzględnej tolerancji.🤬

Oman niewątpliwie państwo konserwatywne. Pierwsze miejsce zajmuje religia, a tuż za nią stoi władza. To one dwie pełnią najważniejsze role w życiu każdego człowieka wraz z interpretacją Koranu, w którego słowa nie pokłada się żadnych wątpliwości.

Autor nie ucieka jednak od rozważań, refleksji, czy naprawdę my Europejczycy tak bardzo różnimy się od muzułmanów❓ A jeśli już, to jak wiele❓ Potrafi też w bardzo kulturalny, merytoryczny sposób wykazywać rozmówcy cały czas odwołującemu się do Koranu niekonsekwencje oraz sprzeczności pomiędzy jego życiem, a głoszoną wiarą (tą rzekomo bez skaz). Nie boi się pytać o granice tolerancji starając się równocześnie zrozumieć odmienności.

Bez stronniczości, złośliwości stara wyłonić Oman z mgły niedopowiedzeń ukazując prawdziwe oblicze poprzez rozmowy z jego mieszkańcami, dyskusje dotyczące fundamentalnych spraw – w tym m.in. samym Koranie, których stara się nie unikać. Publikacja stanowi zapis spostrzeżeń człowieka (Zachodu❗) z innego kręgu kulturowego starającego się zrozumieć tok myślenia, panujące zwyczajne, tradycje, tych, u których gości. Serwuje nam zetknięcie z wielowymiarową odmiennością. Porusza problemy współczesnej cywilizacji muzułmańskiej, gospodarcze, religijne, obyczajowe.

Pan Pindral do poruszanych tematów stara się podejść obiektywne. Nie znajdziemy żadnych złośliwości, wyśmiewania się z Islamu, jego wyznawców, narzucania własnych poglądów, a publikacji towarzyszą cytaty z Koranu. Opowieść autora o kraju, gdzie mieszkał przez ponad 3 lata poznając bardziej, niż dane to jest turystom.

Uzupełnieniem książki są oddające klimat zdjęcia📸 autorstwa pana Pindrala, szkoda tylko, że nie zawierają opisów. Myślę, że brakuje, także mapy ukazującej poszczególne opisywane miejsca. Plusem jest natomiast staranność wydania na papierze kredowym. Ten wspaniały🤩 szlaczek ornamentu na brzegach stron. Należy też podkreślić świetne przygotowanie autora do podróży pod względem znajomości Koranu i zwyczajów. Ponadto dzięki łatwości w nawiązywaniu znajomości uczestniczy w zdarzeniach zarezerwowanych wyłącznie Omańczyków. Dokonuje też porównań pomiędzy Omanem a Arabią Saudyjską lub Iranem. Co ciekawe Pindral określa siebie, jako osobę niezwiązaną z żadnym wyznaniem.

Anna Hudyka

P.S.

Moi Drodzy❗❗❗

Mówiąc o ciepłych krajach, to właśnie poniżej zdjęcia, jaka temperatura była dzisiaj po południu na moim termometrze🤩😮🌡

Anna Hudyka

Anna Hudyka