Bez emocji

Jesteśmy po pierwszej turze wyborów prezydenckich (oprócz nas do urn poszli Rumunii, także wybierając prezydenta i Portugalczycy do wyborów parlamentarnych). Zgodnie z przewidywani – „wszelkimi znakami na Ziemi i niebie” w Dzień Dziecka (1/06) staną w szranki Karol Nawrocki i Rafał Trzaskowski.

Kilka „ogłoszeń duszpasterskich” jeszcze tych sondażowych:

Frekwencja – 50,69 %

Wyniki:

 

Taka moja (smutna) refleksja: obojętnie, kto za 2 tygodnie wygra, w Polsce nic się nie zmieni. Nie myślmy nawet, że będzie inaczej (chociaż chciałabym się mylić!). Nie ważne, który z powyżej wymienionych panów zwycięży wojna polsko-polska będzie trwać. Szczerze mówiąc, ja coraz częściej odnoszę wrażenie, iż pewnym gremiom zależy właśnie na tym, by tak było! Mówiąc o tak zwanym „wieczorze wyborczym”, szczerze mówiąc nawet za bardzo nie chciało mi się oglądać. W mojej opinii realnie pozostali, po Nawrockim i Trzaskowskim, kandydaci tak na poważnie walczyli nie o pierwsze dwa miejsca, wejście do drugiej tury (bo przynajmniej część z nich chyba zdawała sobie sprawę, mówiąc kolokwialnie miała na tyle „oleju w głowie”, że zdawali sobie sprawę, iż nie mają najmniejszych szans, by znaleźć się w niej), lecz te od trzeciego, by rozpocząć a’la kampanię wyborczą pod następne wybory parlamentarne. Jakoś telewizyjne transmisje nie wywarły na mnie żadnego wpływu, większych emocji. Powiem też całkowicie szczerze, że są obecnie sprawy nurtujące mnie o wie bardziej, w większym stopniu, gdyż, jak napisałam powyżej nie jestem naiwną, nie liczę na żadną zmianę w Polsce, a przynajmniej nie na lepsze (i powtarzam: którykolwiek z dwójki kandydatów wygra w Dzień Dziecka).