Czytanie na przymus, edycja XIV

Po pewnym czasie powracam do tego tematu, by powiedzieć, że w owej kwestii nic, a nic, nie zmieniło się w mojej opinii. Dalej jestem zdania, iż prawdziwe działo obroni się samo, nie trzeba z wszelkich stron (i sił❗) nachalności, przymusu, by do niego przekonać.

Ale, co mam na myśli❓🤔

Już jutro (po raz XIV) zostanie przeprowadzona akcja „Narodowego Czytania”📗📚📘. Przypominam: zapoczątkował ją w 2012 roku nasz ówczesny Prezydent RP Bronisław Komorowski (dla mnie ten, który wraz z Lechem Wałęsą może stoczyć bój o palmę pierwszeństwa w „konkurencji” najgorszy prezydent RP), czytane są (podobno, tak podobno, gdyż w mojej opinii większość z nich absolutnie nimi nie jest/są❗) największe polskie dzieła lub te, tak zwane „działa” literackie. Nadano nazwę „narodowego”, by podkreślić charakter akcji, a jej celami uznano: popularyzację czytelnictwa, zachęcenie do niego Polaków, zwrócenie uwagi na potrzebę dbałości o polszczyznę (to akurat przydałoby się, i to bardzo❗ Obecnie narzucana nam🤬 „nowomowa”, zmienianie słów, tworzenie nowych, by pewnego grona pań nie urazić i pogłaskać je w ten sposób. Sytuacja dla mnie wprost absurdalna, żałosna, idiotyczna, nie do przyjęcia❗🤬 Słysząc pewne głupie sformułowania mam po prostu odruch wymiotny, ponieważ jestem normalnym człowiekiem, posiadam dobrze funkcjonujący mózg, z głową nic mi się nie dzieje) i wzmocnienie poczucia wspólnej tożsamości.

Powtarzam wypowiedziane/napisane przeze mnie słowa już kiedyś:

Lektury z moich lat szkolnych – nie będę udawać, bo nie jestem hipokrytką – sporo z nich było🙄🥱😴 głupich, żałosnych, beznadziejnych, nieciekawych, najzwyczajniej w świecie  nudnych przyprawiających wprost o mdłości, a poezja stanowiła (dla mnie cały czas tym właśnie jest i pozostanie) całkowitą porażkę. Byłam/jestem/będę zdania: pewne sprawy, tematy można omawiać na o wiele, wiele lepszych, ciekawszych, bardziej interesujących tytułach oraz przykładach❗

Więcej na ten temat zapraszam TUTAJ.

W tym roku obowiązkową „lekturę” stanowi poezja (o zgrozo❗🙄🥱😴) Jana Kochanowskiego. 

Mowa o osobie uważanej między innymi za twórcę polskiego języka literackiego, najwybitniejszego poetę staropolskiego (na skalę europejską). Kochanowski, to także tłumacz i dramaturg. Urodzony w 1530 roku w Sycynie, zmarł w 1584 roku w Lublinie. Mówi się o nim, iż był najwybitniejszym twórcą polskiego Renesansu.

Jeśli chodzi o mnie nie będę (i nawet nie mam najmniejszego zamiaru tego robić❗) udawać – twórczość pana Jana Kochanowskiego (w szkole, później już po nią nigdy nie sięgnęłam) nigdy do mnie nie przemawiała. Wprost przeciwnie – byłam nią zmęczona, typu piśmiennictwo u mnie odpada. Poezja – również, tylko daleko ode mnie (od najmłodszych lat na myśl o wierszach kogokolwiek robiło mi się niedobrze, a na czytane mi w dzieciństwie Jana Brzechwy, Juliana Tuwima, czy innych „przewracałam oczami”🙄🥱😴)❗ Proza, proza i jeszcze raz proza📚, byleby książka była ciekawa❗ W przypadku wspomnianego pana Kochanowskiego „Treny” mogę zrozumieć, mowa w nich o miłości do zmarłej ukochanej córeczki. I jeszcze ten o lipie, reszta – skończmy. Mówiąc o wspomnianych powyżej panach mogę szanować ich za pracę, wkład w język polski, kulturę Polski (bo na przykład mówiąc o panu Janie Brzechwie książka📗 „Akademia Pana Kleksa” jest świetna👍👏❗ Pamiętam też, kiedy pierwszy raz zobaczyłam nakręcony na jej podstawie film z panem Piotrem Fronczewskim w roli głównej – to był film, bo w wersji ostatniej, tej „poprawnej politycznie” nie oglądałam i nie mam najmniejszego zamiaru), jednak poezja (jakakolwiek❗) dla mnie nie istnieje❗

zdj. Anna Hudyka